Delen
Hond in de weg
Ik vermoed dat onze hond stiekem aan het trainen is voor de open Nederlandse kampioenschappen in-de-weg-lopen. En ik geef ‘m een goede kans ook!
In ons huis is ruimte genoeg voor ons samen , daar ligt het niet aan. Maar wáár ik ook moet zijn, er loopt of ligt altijd die hond voor mijn wielen. Koffie zetten…hond in de keuken, stofzuigen… boze hond valt de stang aan. Als ik het kleinste kamertje wil bezoeken (de meterkast) …hond voor de deur. Zelfs als ik effe op de bank wil klauteren, wie denkt u dat daar ligt? Nou!?… Nee, het is de buurman (wat doet híj daar nou weer!?) maar het had nét zo goed de hond kunnen zijn.
Heel de dag loop ik te roepen, (maar dan zonder ‘loop’) van ‘áán de weg!’ en ‘uít de kant!’ én ‘vice’ én ‘versa’ (en andersom natuurlijk) maar het helpt allemaal geen bal. Het enige dat helpt is eten. Als ik in de keuken wil zijn moet ik een hondenkaakje in de woonkamer deponeren. Vervolgens heb ik dan 0,78 seconden de tijd om mijn ding te doen in de keuken, want zoveel tijd heeft-ie nodig om het koekje weg te schrokken.
Misschien had ik beter een hulphond kunnen nemen, want die luisteren een stuk beter. Of de mijne beter opvoeden, dat had ook gekund. Soms probeer ik er nog wel eens tegen beter weten in een ‘zít!’ uit te persen. Maar de enige die dan braaf zit ben ik zélf.
Of helemaal geen hond, dat had ook gekund. Maar het fijne aan zo’n hond is nou juist dat je iets hebt om uit te laten, zodat je niet zélf in het perkje aan de overkant hoeft te gaan zitten poepen.
En trouwens, hij is ook hartstikke lief, in de weg of niet!
