Delen
Afgedankt
Negen lange jaren heeft-ie me gedragen. En hoe! Negen jaar elke dag zestien uur. En nu is het afgelopen met hem. Hij heeft een slag in zijn wiel, reumatiek in de lagers, roestige bouten, met tape afgeplakte slijtgaten in zijn bekleding... Hij is gewoon op.
Maar wát heeft-ie zijn stinkende best gedaan! (Te) steile hellingen, bekinderkopte straten, modderige bospaden, roltrappen (kun je beter niet doen trouwens), en zelfs het gevaarlijkste: vliegtuigruimen! Alles heeft-ie met glans doorstaan.
En toen stond-ie daar dan te wachten om vervangen te worden. Met argusogen heeft-ie meegekeken hoe het baasje allemaal andere rolstoelen ging zitten passen en meten en uitproberen. En uiteindelijk kwamen ze een gloednieuwe vervanger brengen. Zomaar. Met kras- en slagloze wielen, kraakheldere pikzwarte bekleding en een onbezoedeld frame. Wat een aansteller!
Oké, het klinkt misschien infantiel, maar ik vind het gewoon zielig voor hem. Sorry hoor. Ik ben van het ding gaan houden, kan ik het helpen? Eigenlijk hadden ze hem ook meteen mee willen nemen, maar daar heb ik een stokje voor gestoken (zo’n lange ronde met aan het andere eind een ragebol). Zeker om hem daarna ergens in een hoek van een magazijn te laten wegkwijnen tussen een paar lotgenoten. Ik dacht het niet! Dus nu mag-ie - in ruil voor een appel en een ei - gelukkig bij mij blijven.
Maar ja, nu staat-ie daar al een paar dagen ongebruikt in een hoek van de kamer te staan. En ik weet niet zo goed wat ik ermee aan moet, om eerlijk te zijn. ‘Reserve rolstoel!’, denkt u misschien. Maar daar heb ik er al eentje van, namelijk mijn vorige afgedankte rolstoel.
Ik denk dat ik hem maar plechtig moet gaan begraven in de tuin. Achter de lindeboom, naast wijlen de cavia…
