Struikelhul

Struikelhul (©Kees van Kooten). Dat is als je op straat loopt, haast ergens over struikelt en deze struikelbeweging omzet in een looppasje om op die manier voor omstanders te verhullen dat je bijna viel.

Als rolstoeler kun je niet struikelen zou u denken, maar dan denkt u voor uw beurt want dat kan wel degelijk! Bijvoorbeeld over opstaand randje waar je met je voorwieltje tegen aan botst, een geniepig gat in het plaveisel of over een dode schoen die argeloos (dat is helemaal zonder arg) door zijn eigenaar aan de kant van de weg is achtergelaten. Met die laatste kwam ik in aanraking toen ik vanmorgen een rondje aan het hardrollen was in het kader van jong, fit en woest aantrekkelijk blijven.

Tien kilometer per uur is niet heel hard, maar als je rolstoel in één keer besluit om stil te gaan staan dankzij een verfomfaaide linker herenschoen maat 44 onder je voorwieltje dan heeft je lichaam toch de neiging om nog een stukje vooruit te gaan met als gevolg een abrupte scheiding van de rolstoel en zijn baasje.

Zover kwam het gelukkig niet helemaal want ik kukelde wel voorover maar kon mij nog net opvangen met mijn handen op de straat (au!). Dus dat wordt even geen kantkloscursus deze week.

En wat doe je dan? Dan doe je wat iedereen op zo’n moment doet: Je kijkt eerst schichtig om je heen of niemand je gezien heeft, en daarná pas kijk je of je niets gebroken hebt.

Het laatste was - behalve mijn ego - niet het geval, maar het eerste helaas wel want een half gecrashte rolstoeler valt best op. Dus toen - terwijl ik nog voorover gebukt zat met mijn handen op de straat - deed ik mijn struikelhul. Ik raapte een denkbeeldig muntje op, kwam weer overeind en stopte het in mijn jaszak.

Rolstoelstruikelhul (© Burugo)

BURUGO 

columns    facebook.com/burugocolumns

twitter   instagram

Meer lezen?

Ga naar de webshop

boek burugo