Delen
Sensoren
Soms als het heel donker is, heb ik ruzie met mijn buitenlamp. Het is er zo eentje met een sensor, en de hele avond staat het stomme ding licht te geven omdat er een vogel langs vliegt of een blaadje van de boom waait, maar als ik in het pikkedonker thuiskom verrekt het stomme ding het om aan te gaan. Zit ik daar te zwaaien als een idioot, helpt niks. Als een dronkenlap moet ik mijn sleutel op de tast in het slot zien te wurmen, en nét voordat me dat is gelukt trekt één van mijn huisgenoten de deur open en… vliegt de lamp aan. Ik denk dat die sensor een anti rolstoel functie heeft of zo.
Soms heb ik dat ook met de automatische schuifdeuren van winkels, die herkennen dan ook geen rolstoelers. Kom je met een lekker gangetje aangerold, moet je vól in de remmen. En terwijl je de rook nog van je vingers staat te blazen loopt een rollator mevrouw je voorbij en kijkt een je een beetje bozig aan omdat je midden voor de ingang staat. Voor haar gaat de deur uiteraard meteen vriendelijk open…
Anti diefstal sensoren echter, die doen het juist wél heel goed bij rolstoelers. Die beginnen al zenuwachtig te piepen als ik alleen maar lángs de winkel rijd. Niet eerlijk. Daarom heb ik besloten dat ik voortaan in elke winkel waar het alarm op mijn rolstoel afgaat iets pik. Dan piept het kreng tenminste niet voor niets. Geen grote dingen hoor, het gaat tenslotte alleen om het principe. ‘Sorry voor het ongemak meneer’, zegt de verkoopster een beetje beschaamd terwijl ik met een Rolex (dat is iets kleins toch?) in mijn binnenzak het etablissement verlaat.
Ik kan met een gerust hart concluderen dat sensoren en rollers zijn geen vrienden zijn.
En dat zo’n dure Rolex eigenlijk best een lelijk ding is.
