Delen
Pas op voor de hond!
‘Pas op voor de hond!’ stond er op een bordje op een hek langs een wandelpad ergens in een Brabants natuurgebied. Dus ik was gewaarschuwd. Maar ja, ze hadden er niet bij gezet wélke hond er zo onbetrouwbaar was en het barstte er van de honden. Die honden moesten verplicht aan de lijn, dat stond weer op een ander bordje. Maar daarmee werd vermoedelijk bedoeld dat ze op dieet moesten, want aan een riem zat er haast geen één.
Nu heb ik in principe niks tegen honden - sterker nog, ik bezit zelf zo’n mormeltje, dat trouwens wél altijd netjes aangelijnd braaf naast mijn rolstoel blijft lopen - want de meeste honden zijn poeslief. Maar ze zijn niet allemaal te vertrouwen, heeft de ervaring geleerd. Zo ben ik vorig jaar nog gedeeltelijk opgesmikkeld door zo’n beest dat mijn manier van voortbewegen blijkbaar niet vertrouwde en dus voor alle zekerheid zijn tanden in mijn rechterarm zette (ik ben gelukkig linkshandig, maar toch…). ‘Zo baasje, heb ik je daar toch maar even gered!’, zal hij gedacht hebben. Baasje vond het wel best en liet mij aan mijn lot over. Kortom: oppassen geblazen!
Ik bespeurde op mijn wandeling drie teckels, een herdershond, een stuk of wat labradoodles, iets meer dan honderd dalmatiërs, een labrador en een kameel (?). Die labrador kan ik wel even aaien, dacht ik, want labradors zijn altijd te vertrouwen. De hond keek het even aan, tilde vervolgens zijn linker achterpoot op en... ja hoor, tegen mijn scheenbeen en over mijn schoen… Pas op voor de hond! Dat-ie niet over uw schoenen pist! Dát had er moeten staan op dat bordje.
Tijdens de autorit naar huis rook het niet naar bloemetjes, kan ik u vertellen. En tot mijn frustratie werd ik ook nog eens de hele rit keihard uitgelachen door mijn gezin. Dus ik ga er niet meer heen, naar die Loonse en Drunense Duinen! (Duinen? Ah, vandáár die kameel!)
