Delen
Op tv
Televisie, het is misschien een beetje ouderwets aan het worden, maar ik kijk er nog graag en dikwijls naar. Incidenteel lees ik heus ook wel eens een boek hoor, maar als je naar RTL-Shownieuws of SBS-Boulevard (de cavia van Jan Smit is vreemdgegaan… met Nick en Simon) hebt gekeken stelt het gekrabbel van Mulisch, Wolkers of Tolkien niet veel meer voor. Laten we eerlijk zijn.
En het summum van de tv-avond is natuurlijk het tv-spelletje. Ik heb me door de jaren heen echt óveral voor aangemeld: 50/50, één tegen vijftig, Miljoenenjacht, Per seconde wijzer, 2 voor 12, Waku Waku, noem maar op. Maar ik ben nog nooit ergens uitgenodigd. Terwijl ik toch een buitengemeen charmant, aantrekkelijk en intelligent persoon ben. En uiterst bescheiden niet te vergeten, dus daar kan het niet aan liggen.
Vermoedelijk mag ik niet op tv omdat ik rolstoeler ben. Let er maar eens op, al die tv-spelletjes spelen zich af op een podiumpje met een trappetje waar de presentator (m/v) zelf al bijna niet op kan komen met zijn of haar kittige hakjes. Dus laat stáán (zitten) de rolstoelert! Dat vind ik niet eerlijk, want ik betaal per slot van rekening netjes de belasting om de omroepen te bekostigen. En ik koop ook al die rommel waar de commerciële omroepen mee adverteren. Dus heb ik net zoveel recht op 100.000 euro prijzengeld of een staafmixer als mevrouw Kleibeuker uit Appelscha.
En het ligt niet aan mij, want ik zie ook bijna nooit andere rollers op tv. Misschien stoppen ze rollers snel in grote-mensen-stoelen zodra ze de studio betreden, dat zou kunnen. Want wie wil er nou een rolstoel op tv zien? Nou, ik zal jullie vertellen wie dat wil: ikke! Ik wil dat! En ik pik het ook niet langer! Dus collegae rolstoelers, dit is een oproep. We moeten op de barricades!
Zul je net zien dat dáár ook weer trappetjes voor zitten.
