Delen
Ingehaald
Soms, als ik een goede dag heb, haal ik met mijn handbike wel eens een wielrenner in. Oké, het betreft dan meestal een wat minder atletisch exemplaar met een stukje buik aan beide zijden van de stang, maar toch…
Op zo’n moment moet ik altijd even denken aan mijn vorig leven, toen alles het nog deed bij mij. Dus toen ik mijn naam nog in de sneeuw kon plassen, om maar wat te noemen. Ik besloot in die jaren eens een keertje om iets aan sport te gaan doen. Fietsen moest het worden, of beter nog wielrennen. Ik schafte mijzelf een keidure racefiets en dito tenue aan en ging fanatiek oefenen. Ik zal niet beweren dat ik op professioneel niveau trainde, maar toch waren er weken bij dat ik 4 á 7 kilometer aflegde! Nét zo makkelijk.
Op een druilerige namiddag reed ik weer eens een rondje, toen ik achter mij een collega coureur hoorde aankomen. ‘Dat laat ik me niet gebeuren’ maakte ik mijzelf wijs en ik probeerde een tandje erbij. Maar helaas bleek hij veel te snel voor mij, en hij haalde mij met onwaarschijnlijk groot gemak in. En terwijl hij me passeerde keek ik in het grijnzende gezicht van een man van op z’n minst middelbare leeftijd in gewone-mensen-kleding met een knijper aan de broekspijp op een ouderwetse fiets – wat zég ik, rijwiel! - met een dikke aktetas op de bagagedrager. En hoe ik ook mijn best deed, hij reed fluitend bij me weg (letterlijk, de eikel) om thuis zijn vrouw te vertellen over die mafkees met zijn dure racefiets, TI Raleigh kleding (nooit van gehoord? vraag ff aan je opa of zo), en wortelvormige windtunnelhelm. ‘Dit is de laatste keer dat ik wiel heb gerend’, mopperde ik, toen ik thuis was gekomen. En hing mijn fiets definitief aan de wilgen.
Daar moet ik nu dus steeds aan denken als ik zo’n arme stakker (of een stakster want er zitten ook vrouwen tussen) inhaal met mijn handbike.
Maar toch kan ik het niet laten…
