Delen
Het Strand
‘Het strand ligt vol met meisjes, met al hun borsten bloot.’ Aldus een van mijn Vlaamse helden Urbanus.Typisch een van die zaken welke je eerst proefondervindelijk moet hebben vastgesteld alvorens je ze voor waarheid kunt aannemen vind ik. Dus de daad maar bij het woord gevoegd, en er op af! Eigenlijk ben ik helemaal niet zo’n strandliefhebber. Dat was ik trouwens ook al niet in mijn rolstoelloze bestaan. Maar toen wist ik dat dus nog niet, van die borsten.
Nu is het strand niet het meest rolstoelvriendelijke aardoppervlak dat je kunt bedenken, maar ze verhuren er wel strandrolstoelen. Van die foeilelijke dingen met knaloranje hardplastic banden van een halve meter dik voorzien van een guitig vlaggetje voor als je vermist raakt. Dar lijkt best leuk allemaal, maar eigenlijk toch vrij zinloos. Want stel je voor, je huurt zo’n ding, je laat je het strand op duwen (want zelf rijden lukt niet met zo’n apparaat.) en dan sta je op het strand. En dan?...
Dan sta je dus op het strand, te wachtten tot je een ons weegt en er weer vanaf mag. In die knaloranje rolstoel, welke ook nog eens enorm vloekt met je paarse ‘Spongebob squarepants’ zwembroek die je voor je verjaardag had gekregen en welke je later op die avond na een paar borrels, tot grote hilariteit van de verjaarsvisite, zelfs nog even had gepast.
Kortom, ik kan volgens mij evengoed op de boulevard gaan zitten in mijn eigen comfortabele rolstoeltje. Afwisselend cocktails, patatjes oorlog en ijsjes nuttigend. Dan moet ik alleen wel even een verrekijker regelen in verband met de al eerder genoemde borsten.
Of nee, ik weet het nog beter.
Thuisblijven, lekker knusjes bij de airco. Die moet ik dan wel even kopen, maar ik spaar ijsjes, patatjes oorlog, cocktails en een verrekijker uit dus dat gaat wel lukken. Zit ik alleen nog met die borsten. Weet u of die wellicht ergens te vinden zijn op internet?
(Column dateert uit 2014, toen dit nog gewoon kon...)
