Delen
Caution, wet floor!
Ik schaamde me wel een beetje hoor. De marmeren vloer van de entree in het kantoorgebouw was zo glimmend opgepoetst dat je er je kapsel in kon controleren. Kom ik eraan met mijn vieze banden. Vier kronkelende streepjes vuil achterlatend wachtte ik op de lift, met priemende schoonmaakmeneer-ogen in mijn rug. Maar ja, wat moest ik dan? Thuis ligt er een oude doek bij de deur waarmee ik mijn banden kan drogen. Hier lag alleen een droogloopmat. Maar ik loop niet, laat staan droog.
De lift zei ‘ping’ en ‘deur open’ en liften jokken zelden, dus ik naar binnen. Ook al zo overdreven schoon. En aan twee kanten bevonden zich spiegels vanwege het leuke Droste-effect. In die spiegels zag ik mijzelf (want dat doen ze, spiegels) dus minstens vijfhonderd keer. Meteen even controleren of ik de juiste keuze had gemaakt toen ik die morgen getwijfeld had welke rolstoel ik zou aantrekken. ‘Mooie rolstoel’, concludeerde ik tevreden. ‘Jammer dat er zo’n lelijke vent in zit’, voegde mijn boze ik er cynisch aan toe.
Ik verliet de lift op de zevende, waar ik even moest wachten op mijn afspraak. Maar ik wachtte niet alleen. ‘Mag ik u iets vragen?’ Daar gaan we weer. ‘Ja hoor.’ ‘Zit u al lang in die rolstoel?’ ‘Vanaf half acht vanmorgen, hoezo?’ Redding kwam van de receptioniste, die mij verloste van mijn ongenode gesprekspartner.
Mijn afspraak verliep zonder noemenswaardig ongemak, en toen ik mij een minuut of wat later door dezelfde lift naar beneden liet brengen, focuste ik mij op de liftdeur in het kader van repeterend spiegelbeeldteleurstellingsgevaar. Beneden waren mijn bandensporen van eerder netjes weggepoetst door de dweilmeneer, en er stond nu een geel bordje met ‘Caution, wet floor!’ Wat leuk, dacht ik nog, mijn nichtje heet ook Floor! En terwijl ik naar de uitgang rolde, liet ik een paar mooie verse bandensporen achter op de nog na-glimmende vloer.
