Benen

Ledematen, de meeste mensen hebben er wel één of meer. Ik heb er zelfs vier! Maar ik gebruik alleen de bovenste twee moet ik er meteen eerlijk bijzeggen. Aan die andere twee heb ik bar weinig.  Die dienen hoofdzakelijk als vulling voor mijn broekspijpen. Ik zou ze er in principe net zo goed af kunnen halen zonder een centje pijn. Maar dat lijkt me nog best veel werk. Of het laten doen dan door een gecertificeerd ontledemater, dat kan ook.

Maar ik doe het niet hoor, ben je gek! Geen gezicht, en ik ben er toch wel een beetje aan gehecht.

Ze zijn trouwens van het O type, mijn benen. Maar daar zie je gelukkig helemaal niets van omdat ik zit. Elk nadeel heb ze voordeel! Dunne O-benen heb ik, en klutsknieën ook nog-es een keertje. Jammer voor ze dat ze niets te doen hebben (behalve klutsen), want dat is niet hun schuld. Dat komt weer door mijn rug. Hoe dat zit ga ik nu niet uitleggen hoor, had u vroeger op school maar op moeten letten bij  Biologie. Maar nee hoor, Margot/Henri met die mooie krullen was interessanter dan de anatomie van een toekomstig column schrijvertje. Eigen schuld, dikke bult! (nu weet u ook meteen hoe u aan die mysterieuze knobbel op uw rug bent gekomen)

Ook het onderste stukje been (dat ding met die tenen eraan) voel ik niet. Zo ben ik weleens een hele dag mijn sleutels kwijt geweest. Ik vond ze die avond in mijn schoen toen ik hem uittrok. Verder heb ik wel eens per ongeluk een been stuk gemaakt met mijn slijptol. Niets van gevoeld, maar het moest wel gehecht worden want anders loop je leeg op den duur. En zelfs mijn huisarts, die dat klusje zou klaren, vond het maar raar dat ik hiervoor geen verdoving hoefde.

Hij denkt nu dat ik een keiharde kerel  à la Rambo of Appie Schwarzenegger ben. Ik heb het zo gelaten.

I’ll be back!

 

BURUGO 

 

columns    facebook.com/burugocolumn)s

twitter   instagram

Meer lezen?

Ga naar de webshop

boek burugo